Achter je hand gehalveerd

Je kunt de overledenen eren door hen te lezen, zoals nu de Kellendonklezing van Joost Zwagerman, ‘Tegen de literaire quarantaine’, of andere stukken van zijn hand via de DBNL (hij schreef tussen 1984 en 2007 14 stukken voor De Revisor). Hij overleed gisteren.

Je kunt ook voor hen schrijven. Dat doet Marieke Lucas Rijneveld. Dit is ‘Achter je hand gehalveerd’.

*

Desnoods zwemmen we iedere ochtend baantjes zodat de
zwaartekracht van al dat wat je draagt door twee wordt gedeeld
en iedere keer voordat je te water gaat zal ik een scheepsdoop
houden: een koele flessenpost tegen je rug als boeg fluisteren
over hoe graag ik je lief had willen noemen die zaterdag toen we
elkaar voor het eerst ontmoetten en we ‘miezeren’ een mooi woord
vonden, er is heel wat kubieke water nodig om ons omhoog te
houden en toch blijven we iedere keer drijven, dood willen is als
onderwater zwemmen, ik zou je vertellen over de Legotrein die
door mijn slaapkamer rijdt waar ik iedere avond de sprong oefen
om mezelf te troosten met een goed uitgevoerd rust in vrede en
dat kunst zit in dat wat je verlangt maar nooit helemaal neer kan
zetten zoals je het zou willen of voor eeuwig houdbaar blijft, kom
laten we de dood oefenen om uiteindelijk lachend op de bank te
zitten met toastjes leverpastei die net zo breekbaar zijn als onze
wispelturige tongen, zeggen: blij dat we nog leven. En als je moe
wordt zal ik mijn best doen om je stramme knieën los te schroeven
zodat ik ze in slaapstand kan buigen, ik zal over je waken en bij het
wakker worden vragen: ben je vandaag een slaapwandelaar of de
nachtmens die het donker nodig heeft om zich op te laden, dat daar
het feest in schuilt van het volhouden je zwartgalligheid als koffie-
filters steeds recyclen, als je liever wil blijven slapen zal ik je niet
laten schrikken en je voorhouden dat je vanaf nu niets meer zal
voelen, alleen maar lichte dagen en dat ik naar je zal kijken net
zolang staren tot je je te veel gezien voelt en je mijn hoofd achter je
hand halveert, weet alsjeblieft dat ik op je blijf wachten aan de rand
van het zwembad waar de zon mijn schaamte wit laat, vroeg of laat
zullen we al je gemiste geliefdes opduiken om jezelf niet langer meer
te troosten met de gedachte dat je hen gaat worden net als dat
voor mij geldt omdat ik jou ben en dat nooit de bedoeling was.