Deze warme week las de redactie een verrukkelluk boek van een jubilerend schrijver en een bijzonder boek over het schrijven zelf, van de koning van de thriller.
Daan Stoffelsen: Remco Campert, Het leven is vurrukkulluk
Ik kijk te weinig films, of ik lees te weinig boeken, want de laatste verfilmingsteleurstelling is al weer even geleden. Maar herlezen - nu voor het Campertnummer - werkt op eenzelfde manier, denk ik: je herneemt het verhaal, en ziet andere dingen. Meer dingen. Wat was blijven hangen van eerdere lezingen: de sfeer, zomer in het Vondelpark, seks, de flauwe woordgrappen, de mooie gimmick van een bejaarde Kees de Jongen. Wat erbij komt: de fijne karaktertekening van het melancholische duo Mees en Boelie, de perspectiefwisselingen, het geweldige interview dat Boelie geeft - brutaal-overdreven (à la Das Mag), na eerst schuchter te hebben gespeeld (à la Revisor??) -, hoe elk personage een perspectief op jeugd geeft, en hoe tweemaal een wonder gebeurt.
