Gisteravond werd bekend dat Jilt Jorritsma de eerste Joost Zwagerman Essayprijs wint met zijn essay 'Onthoofd'! Lees bij de Volkskrant een interview en zijn winnende essay. Jorritsma schreef ook het essay 'Was', dat onder begeleiding van Jan Postma en De Nieuwe Garde ontstond, en waarmee hij in #21 zijn literaire tijdschriftdebuut maakt!
A.F.Th. van der Heijden, Donald Ray Pollock, Harm Hendrik ten Napel: de redactie las een actuele, Shakespeariaanse roman (en poneerde dat je altijd op handen moet letten), een krankzinnig verhaal dat toch voikomen aannemelijk is, en een gevoelige en secure verhalenbundel.
*
In 2015 publiceerde Revisor een kort verhaal van een toen 23-jarige auteur: Harm Hendrik ten Napel heette-ie, en ‘Nu ik jou, oké’ was de titel van het verhaal. Ikzelf was toen nog geen redacteur, maar las het vanaf de zijlijn met interesse en bewondering. Afgelopen week las ik het opnieuw, nu in Ten Napels debuut: het kleine, tedere Om aan te raken.
Fiep van Bodegoms feuilleton 'Jouw dromen tussen mijn dromen' rolt door. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom! (En lees aflevering 1 en 2 en 3 en 4 ook op Revisor.nl.)
*
Daar op het balkon vroeg hij of ik de volgende dag mee wilde naar Parijs. Hij moest een pakketje afleveren en zat toch met een verder lege auto. Ik stemde in. Ik was nieuwsgierig welke gezichten hij me nog zou tonen. Of ik van al mijn verlangens verlost zou worden als ik lang genoeg in zijn buurt bleef.
Fiep van Bodegoms feuilleton 'Jouw dromen tussen mijn dromen' rolt door. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom! (En lees aflevering 1 en 2 en 3 en 5 ook op Revisor.nl.)
*
Hij keek uit over de tuin. We keken naar een dikke duif die in de grote kronkelhazelaar zat. Hij zei: Wist je dat sommige van die duiven nooit de binnentuinen verlaten? Hoe worden ze zo dik, vroeg ik, wat eten ze? Geen idee, zei hij. Maar ze hebben zich al zolang zo dichtbij de mensen geëvolueerd dat hun angst is verdwenen. Daarom zijn ze niet schuw meer.
Aniie Proulx, Rachel Cusk: de redactie las twee vrouwen met zeer verschillende boeken die toch allebei op hun manier werken. Dit is literatuur!
*
Wat maakt Rachel Cusk zo goed - ondanks alles? Alles, dat is de gekunstelde vorm, van veel indirecte rede in de zelfde toonsoort, de ongeloofwaardige situaties (hebt u dat nou ook, dat iedereen zijn hart bij u uitstort...), de over-the-topwijsheid van de personages (... en alles duidt?). Dat is een romanvorm die meerstemmigheid reduceert tot meerdere verhalen met één stem, dialogen en enscenering marginaliseert ten faveure van uitgebreide persoonlijke verhalen. Die niet toont, maar vertelt.
Zo hoort literatuur niet te werken!
Fiep van Bodegoms feuilleton 'Jouw dromen tussen mijn dromen' rolt door. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom! (En lees aflevering 1 en 2 ook op Revisor.nl.)
*
Eigenlijk weet ik niet zo heel veel over vampiers. Jaren geleden las ik voor het eerst dat ze misschien echt bestaan. Het was een kort artikel in de wetenschapsbijlage van een krant over de vondst van een nieuw bloedtype dat werd gekoppeld aan wat men vroeger aan die fantasiefiguur toeschreef. De proefpersonen konden slecht tegen zonlicht. Het waren nachtelijke types die geneigd waren tot neerslachtigheid. Maar ze waren ook opvallend sterk en hoewel zij alle bloedtypes konden ontvangen, leek hun bloed giftig, dodelijk zelfs, voor andere mensen.
Peter Terrin, Sarah Hall: de redacteur las een droomachtige roman waarin alles wat scherp leek, schaduw blijkt, en een ijzersterke verhalenbundel met intense verhalen.
*
Stel. Je leven is op orde. Je hebt een man, een vijfjarig zoontje, een bevredigende baan, en dan glijdt je mobiele telefoon gedurende een zakelijk gesprek in het bad waar je kind in zit. Je loopt weg. Je rijdt weg.
Hoera! Een nieuw feuilleton, ditmaal door Fiep van Bodegom: 'Jouw dromen tussen mijn dromen'. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom! (En lees aflevering 1 en 3 ook op Revisor.nl.)
*
De zon scheen helder. We rookten een sigaret op het balkon in de late ochtend. We hadden zwijgend langs elkaar bewogen in de smalle gang, keuken, badkamer en nu eindelijk de juiste afstand gevonden om te praten, zo half buiten het huis. In de ruimte van de verlaten en overwoekerde binnentuin weergalmde het geklapper van duivenvleugels. In het volle daglicht leken zijn gezichten weer samengesmolten. Hij merkte dat ik terloops het andere gezicht probeerde te zien en keek me recht aan. Verlegen keek ik weg naar zijn handen, die waren heel normaal; platte korte nagels, fijne haartjes op het midden van de kootjes, bottige polsen. Hij was links.
Donald Ray Pollock, F.B. Hotz, K. Schippers: de redactie las een gedoseerd vertelde roman zonder sentiment, bijzonder scherpe en onderkoeld komische korte verhalen, en tastend schrijven in collagevorm.
*
K. Schippers vraagt veel van je. Zijn nieuwste, Straks komt het, opent redelijk rustig, met een versie van 'Radar', dat in ons nummer '10 leugenaars' stond. (K. Schippers was de veertiende leugenaar.) Zijn nichtje Bente stelt dat alles gaat om zitten en staan, hij komt bij een fotozaak en ontmoet de zangeres Doortje, die pleit voor de tast als belangrijkste zintuig: ‘...’t zit in je hele houding... de verschillende druk, de touch, de aanraking van kleren tegen je huid, iets in je tas zoeken en alleen op de vorm beslissen wat.’ Je denkt: het staat, met deze personages en thema's kun je een roman vullen...
Hier het tweede, al aangekondigde verhaal, van Lotte Dondorp, in de reeks 500 à 1.000 woorden. Na 'Kapstokken' vandaag: 'De vleermuis'.
*
Toen ik er voor de derde keer kwam groette hij niet meer bij het opendoen. Hij keek me aan en stapte opzij om me binnen te laten. Ik ging aan de houten tafel bij de vensterbank zitten, waar mijn vulpen en schrift al voor me klaarlagen. ‘Wedden dat jij daar niet naar binnen durft te gaan,’ had Jérome gezegd.
‘Je krijgt drie gulden als je er binnen bent en vijf als je er langer dan een uur blijft.’ Samen met de andere jongens uit de straat hadden we al vaker een glimp van zijn woonkamer proberen op te vangen, door de woekering van de langzaam bruin geworden kamerplanten op de vensterbank heen. Soms zagen we hem buiten lopen. Hij droeg een linnen boodschappentas waarvan een van de hengsels stuk was gegaan. Zijn linkervoet bewoog bij elke stap iets naar binnen en hij keek niet door de ramen van de huizen, zoals alle andere mensen die door de straat liepen.
Hoera! Een nieuw feuilleton, ditmaal door Fiep van Bodegom: 'Jouw dromen tussen mijn dromen'. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom!
*
‘A very very romantic story, plunging (as romanticism will) from sappy sweetness to sick cruelty, with not much actual humanity in between.’ Ursula K. le Guin, The Wave in the Mind)
Ik denk dat het een mens was, maar zijn gezicht bleef steeds afglijden. Hij ving het op met een hand bij de kin en duwde het terug, even achteloos als hij het haar dat steeds in zijn ogen viel van zijn voorhoofd veegde. Een gebaar waar ik aanvankelijk nauwelijks bij stil bleef staan, zoals wanneer je een linkshandige ziet schrijven.
Hanya Yanagihara, Rachel Cusk: de redactie las een grootse roman die vooral vertelt, vertelt, vertelt, en twee kleine romans die op een onpersoonlijke manier observeren. Over hoe we vertellen, en hoe vragen tot verhalen leidt.
*
De titel verklapt het eigenlijk al: een boek dat Een klein leven heet moet wel gaan over een heleboel wissewasjes en over een lange periode. Veel pagina’s met kleinigheden. Aan die verwachting beantwoordt de bejubelde roman. Zeer terecht bejubeld trouwens, want Een klein leven van Hanya Yanagihara is een grootse, veelomvattende en goed geschreven roman, maar ook vermoeiend door de omvang en vooral door de manier van vertellen.
Deze week vernamen wij dat Dirk Ayelt Kooiman (1946-2018) 2 oktober overleden is. Kooiman was een van de oprichters van Soma en de opvolger, De Revisor, en bleef redacteur tot 1994. Zijn eerste bijdrage aan het tijdschrift waren twee prozastukken, 'Souvenirs, genummerd VIII en X'. Ze zijn te lezen op Revisor.nl; ander werk van Kooiman voor Revisor, maar ook zijn roman Montyn, is terug te vinden op DBNL.org.
Marente de Moor, Mathijs Deen: de redacteur las een geestige, mysterieuze, Russische kantelroman over verhalen, en geslaagde literaire non-fictie.
*
Mijn voornemen me te storten op vertrouwde en nieuwe schrijfsters (Marente de Moor en Rachel Cusk respectievelijk), werd gefnuikt door fascinerende mannenliteratuur. Die benaming is niet helemaal eerlijk, want al schrijft Mathijs Deen non-fictie, en is hij man, zijn geschiedschrijving blijft dicht bij de mensen en hun verhalen.
