De presentatie: teksten en beelden

Afgelopen woensdag 15 december werd de eerste Revisor gepresenteerd onder nieuwe redactie. Gustaaf Peek opende en presenteerde, Tomas Lieske las voor uit Alles kantelt, debutante Bernke Klein Zandvoort las haar bijdrage aan dit nummer voor, Daan Stoffelsen presenteerde Revisor.nl, Erik Lindner las eigen werk en Jan van Mersbergen introduceerde zijn Revisor-stuk met een bijdrage over Mercedes Sosa's 'Gracias a La Vida'.

Update 27 december: de videobeelden van de bijdrage van Bernke Klein Zandvoort en die van Tomas Lieske zijn toegevoegd.

Gustaaf Peek introduceerde:

Welkom allemaal op deze avond van afgoderij. Want zo staan we hier, als een bende bijgelovigen, roezig en bezeten.

Literatuur is onze Kunst en Kunst is onze God. Zwaaien we niet met heilige boeken om ons gelijk te bewijzen? Is ons vertrouwen niet gebaseerd op dromen en visioenen van een ideale wereld? Was iedereen maar zoals wij, dan was alles goed. O almachtige Literatuur, we willen met bommen gooien, zodra iemand zijn botte pijlen op U richt.

Net als iedere gelovige zijn wij op enig moment aangeraakt. We raakten in de ban van het Woord en leefden voortaan verder als discipelen.

Net als iedere gemeenschap trekken wij cynici aan met een bedenkelijk maar vurig uitgedragen geloof. Zij hebben de verschillende kerken opgericht, het menselijke van het goddelijke gescheiden. Zij hebben zelfs hun eigen boeken geschreven.

Charlatans. Het is tijd om het fundamentalisme in ere te herstellen. Daarom staan we hier. Het literaire tijdschrift: de zuil van het ware geloof.

Men herkenne ons aan onze lompen en onze wilde blik. De Revisor zoekt. Alles mag ons verleiden, maar niet alles kan ons bekoren.

Neem het essay. We willen lezen hoe iemand zijn weg vindt met eigen woorden, hoe iemand hardop denkt met zijn voeten stevig op de boekenberg. De Revisor zoekt schrijvende twijfelaars met een bedreven stijl. Het moet literatuur zijn. Er mag gezongen worden.

Neem het korte verhaal. Het genre voor echte professionals. Wie niet schrijft met de grote dode of levende schrijvers op de hielen, gaat het niet halen. Een verrassing van vorm en verbeelding in een beperkt aantal woorden, het is ontelbare keren eerder gedaan, ook al beseffen we dat dit niets garandeert. Van oog naar hoofd naar hart. We willen verhalen lezen van schrijvers die weten dat zinnen soms nou eenmaal niet anders kunnen en de werkelijkheid het feitelijke ontstijgt.

Neem de poëzie. Dat is geen kwestie van smaak. Een goed gedicht trekt nooit bittere sporen in de mond. Poëzie moet natuurlijk alles mogen, maar wie niets moet zal nooit echt iets mogen. Alles wat we niet hebben gezien, vergeten zijn te voelen, alles wat we ons dwingen niet te herinneren, alles wat we mislopen aan liefde, aan tijd, alles wat we niet durven te zeggen, niet kunnen zeggen, alles wat een ander laat liggen in een dode hoek, alles wat we beleven maar niet bedoelen – daarvoor hebben dichters de enige woorden.

Dit geloven we: wie goed leest, leeft beter. De wereld heeft schrijvers nodig die elke mogelijke gedachte kunnen vangen, en lezers die al die stemmen kunnen wegen. De Revisor erkent deze noodzaak. En het genot. Het pure plezier dat het juiste woord kan veroorzaken.

Doe het maar eens, besta maar eens zonder taal.

De Revisor zoekt naar schoonheid en moed en toewijding en kunst.

We vragen lezers ons te vergezellen op deze tocht.

Tomas Lieske droeg voor uit zijn nieuwste roman Alles kantelt:

Bernke Klein Zandvoort droeg de gedichten voor die ook in De Revisor zijn gekomen:

Daan Stoffelsen presenteerde de website - beelden volgen nog, op deze pagina.

Erik Lindner droeg voor:

Jan van Mersbergen ten slotte las bij de presentatie van het eerste nummer van de Revisor onder de nieuwe redactie een vertaling voor van dit lied, dat buiten zijn artikel over Vastelaovesmuziek en andere volksmuziek is gevallen:

'Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het gaf me twee ogen, die, als ik ze open, perfect het zwart van het wit onderscheiden en in de hoge hemel, de met sterren bezaaide diepte en in de menigte de Vrouw van wie ik houd.

Het heeft me gehoor gegeven dat in zijn volle bereik, de nacht en de dag, krekels en kanaries, hamers, turbines, geblaf en regenbuien opvangt, en de zo tedere stem van mijn geliefde.

Het heeft me geluid en het alfabet gegeven; daarmee de woorden die ik denk en spreek: moeder, vriend, broer en licht dat de weg verlicht, naar de ziel van degene die ik liefheb.

Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft vaart aan mijn vermoeide voeten gegeven; met hen liep ik door steden en plassen, stranden en woestijnen, bergen en vlakten, en door jouw huis, jouw straat en jouw tuin.

Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me een hart gegeven dat heftig slaat als ik de vrucht van het menselijk verstand zie, als ik het goede zo ver van het kwade zie, als ik in de diepte van jouw heldere ogen kijk.

Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me de lach en de traan gegeven. Zo onderscheid ik geluk van verdriet, de twee elementen die mijn lied vormen, en jullie lied, dat eenzelfde lied is, en het lied van allen, dat mijn eigen lied is.'

(van janvanmersbergen.nl, 16 december)

Naam*

E-mail

URL

Reactie

We willen u nog veel meer vragen, maar er in ieder geval zeker van zijn dat u een mens bent, een lezer, een schrijver, maar in ieder geval geen robot.
Hoe heten wij? Zonder lidwoord.

Persoonlijke info onthouden?
Ja, onthoud mij met een cookie.

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.