Mails aan een jonge fotografe XXII

Onderwerp: lachen in ontroering

Ciao Claire,

De tijd dobbert als een Boeddha rond op het meer. Hij rekt zich, vult zijn longen, gaat kopje onder en komt weer boven in de oneindigheid van het water. Ik daag hem uit met kleine keien en stukjes marmer: een schouwspel van grillige lijnen die naar zichzelf terugkeren terwijl ze uitdijen; Boeddha lacht zich krom met deze contradictie!

Mijn vrouw en ik zijn het erover eens: ondanks dat we nog maar een week in Italië zijn, voelt het alsof we al een paar maanden in de Via Marconi n° 41 wonen; zelfs het meer wordt in al zijn goddelijkheid met de seconde banaler, alsof het er altijd al geweest is… tot een lachende maan vanachter de bergen opstijgt, een vuurwerk de lucht in een gekleurde Melkweg verandert of een visarend als een pijl in het water verdwijnt en met een gouden forel weer opstijgt… en het meer zijn goddelijke status weer aanneemt en mij ontroert; niet op een cerebrale manier, maar bijna letterlijk: mijn lichaam door elkaar roert…

En jij, beste Claire, denk je de tijd te verdichten, te vertragen of te versnellen met je foto’s van de kindergraven. Ik heb ze gisteren nog een keer alle twaalf bekeken, kort nadat ik het filosofisch essay over verantwoordelijkheid van mijn goede vriend Jan Verplaetse met veel ontzag had dichtgeslagen. En wat heeft hij gelijk: ieder verwijt geeft kleur aan de grijze realiteit! Er was een passage in het voorlaatste hoofdstuk van het essay dat me aan je foto’s deed denken: ‘Ontroering houdt het ideaal scherp zonder dat je het hoeft te realiseren. Schuld en verdienste zijn manke begrippen om ontroering mee te beschrijven. De prestatie ligt ergens voorbij de menselijke verantwoordelijkheid. Voorbij de vrije wil.’ Dat is wat je foto’s van de kindergraven doen, beste Claire, ze ontroeren omdat jij deze onschuldige kinderen uit de dood hebt laten opstaan en het eeuwige leven hebt gegeven; kijk hoe ze ook stenen naar de drijvende Boeddha gooien, kijk hoe ze hem raken en hoe hij schuddebuikend leegloopt!

Het zijn niet je gedachten die je verlammen, beste Claire, het is je gehechtheid eraan. Als je loslaat zul je zien wat de wijzen uit het Oosten al eeuwen zien: dat alles slechts een verschijning is, volmaakt in wat het is, niets met goed of kwaad te maken heeft, niets met aanvaarding of afwijzing. En een keer dat tot je is doorgedrongen kun je net zo goed ook in lachen uitbarsten.

Groeten uit Hotel villa Giulia,
Bart

*

Bart Koubaa's Mails aan een jonge fotografe zijn een eenmanscorrespondentie aan een fictieve fotografe over kunst, beeld en literatuur. Een gasthoogleraar aan de kunstacademie schrijft fotograaf in spe Claire Fisher uit Six Feet Under. Lees hier mails I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX, XX en XXI.

Naam*

E-mail

URL

Reactie

We willen u nog veel meer vragen, maar er in ieder geval zeker van zijn dat u een mens bent, een lezer, een schrijver, maar in ieder geval geen robot.
Hoe heten wij? Zonder lidwoord.

Persoonlijke info onthouden?
Ja, onthoud mij met een cookie.

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.