Stomme antwoorden

Klein hoofd deel 8

We moesten eten van de hapjes die de therapeute op tafel had gezet en intussen ons huiswerk, een schrijfopdracht, bespreken. Kees vond het confronterend om over zijn jeugd te schrijven, over zijn moeder, die hem regelmatig strafte door hem tijdens het eten in de hoek van de kamer te laten staan, met zijn gezicht naar de muur. Zijn ouders en broers kauwden en slikten alsof hun leven ervan afhing, zei hij. Sinds de dood van zijn jongste broer werd er aan tafel weinig gesproken. Het broertje was onder een vrachtwagen gekomen toen hij met Kees op weg was naar school.

Marleen zei dat ze geschreven had over het seksueel misbruik in haar jeugd, maar daar nu niet over wilde praten. Ik pakte een wortel en nam een hap.
Ik denk dat ik het verkeerd heb gedaan, zei ik. Ik vond de opdracht helemaal niet zo confronterend. Mijn stem trilde en mijn hart begon te bonken. Snel slikte ik de wortel door.
Ik had de verschillende eettechnieken van mijn vader beschreven, hoe mijn moeder naar hem keek als hij at en dan een kwade toon in haar stem kreeg. Tja, zei de therapeute. Ze vroeg Jona of ze nog positief stemmende beelden had kunnen vinden voor haar korte film.
Nee, zei Jona.
Misschien moest ze een filmpje van haar kat maken, zei de therapeute.
Voor de schrijfopdracht had Jona over haar vaders onderduiktijd geschreven en over haar eigen jeugd en de keer dat haar vader een sok in haar mond stopte omdat ze niet ophield met huilen.
Brian zei dat hij wel begreep waarom Jona geen relatie had. Kees zei dat hij dat niet moest zeggen. Brian zei: Ik moet helemaal niks.
Het is beter om je aandacht bij jezelf te houden, zei de therapeute tegen Brian. Ze vroeg hoe hij de schrijfopdracht had ervaren. Hij zei dat hij zijn vriendin een afscheidsbrief had geschreven. Ik wil niet bij haar weg, zei hij, maar ik heb opgeschreven hoe ik me voel als ik er niet meer tegen kan en dat werd vanzelf een afscheidsbrief.
Hoe voel je je dan? vroeg de therapeute.
Best wel shit, zei Brian. Hij slikte.
Kees zuchtte diep, en nog eens. Hou daarmee op, dacht ik. Toen stond hij op en liep de kamer uit. Eén momentje, zei de therapeute tegen ons en ze liep achter Kees aan naar buiten.
Goh, zei Brian, ik zal nog eens iets vertellen.
Ik lachte nerveus. Marleen sloeg haar armen over elkaar en staarde naar de grond. Jona pakte haar telefoon uit haar tas.
Na een paar minuten kwam de therapeute terug. Kees neemt even een pauze, zei ze. Ze vroeg Brian of hij nog iets over zijn brief kwijt wilde.
Nee, zei Brian, het is wel goed.
Misschien een stomme vraag, zei ik, maar gaat het vaker zo?
Stomme vragen bestaan niet, zei Brian, alleen stomme antwoorden. Hij keek naar de therapeute.
Ik denk dat we het hier maar even bij laten vandaag, zei zij.

*

We verwelkomen Jente Posthuma (1974) voor een nieuwe reeks op Revisor.nl. Eerder won ze de A.L. Snijdersprijs en publiceerde tweemaal in Revisor; in het najaar verschijnt haar roman Mensen zonder uitstraling bij AtlasContact. Nu zal ze ons tien afleveringen lang meenemen in 'Klein hoofd'. Lees ook deel 1, deel 2 , deel 3, deel 4, deel 5, deel 6 en deel 7.

Foto: Bas Uterwijk

Naam*

E-mail

URL

Reactie

We willen u nog veel meer vragen, maar er in ieder geval zeker van zijn dat u een mens bent, een lezer, een schrijver, maar in ieder geval geen robot.
Hoe heten wij? Zonder lidwoord.

Persoonlijke info onthouden?
Ja, onthoud mij met een cookie.

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.