9. Het mensengeluk

Jouw dromen tussen mijn dromen

Fiep van Bodegoms feuilleton 'Jouw dromen tussen mijn dromen' rolt door. Ze neemt ons mee naar een nabije toekomst waar mensen niet meer zijn wie ze lijken. Dat is niet erg, dat is gruwelijk, en mooi. Lees Van Bodegom! (En lees alle afleveringen tot nu toe op Revisor.nl.)

*

Ik las een gedicht en moest tot mijn grote verbazing bijna huilen. Het was de laatste strofe die die druk in mijn hoofd, achter de ogen, veroorzaakte:

Ik heb ’t gevonden, het menschengeluk,
al moest ik worden vier en dertig jaar
eer ik het vond, en ging veel trachten stuk
in spannend worstlen en ijdel gebaar.
Maar zo zeker als daarbuiten de zon de
wereld befloerst, heb ik ’t geluk gevonden.

Om zo euforisch te zijn op je vierendertigste leek me onbereikbaar en het ontroerde me dat iemand in staat was geweest dat zo simpelweg mee te delen. Zelfs in deze stervende wereld leek er een onverwoestbare vitaliteit te bestaan, of zelfs weer op te komen. Grauwe bramenstruiken, klimop, maretak en Japanse duizendknoop woekerden welig. De planten sloten braakliggende stukken land af, omslingerden portalen, afrasteringen en tuinhekken. En soms kwam je op straat mensen tegen, van alle leeftijden, waarvan de huid zo’n prachtige glans had, de ogen straalden, de ledematen zo soepel bewogen dat je wist dat ze de levenskracht van meer dan één persoon bevatten.

Na die eerste keer bloed geproefd te hebben was ik verrukt van de wereld. Ik proefde de wereld, ik zag de oneindige verscheidenheid in het minimale: in bakstenen façades; tinten groen en textuur van loof; zonlicht dat op de stoep valt; namiddaglicht in een lege kamer; de sierlijke baan van vogels; een schaal met fruit; blauwe lucht; geur van azalea’s; de smaak van fruit gevangen in één honingzoete toon; de geur van verrotting; de warmte van zon op huid; de heldere smaak van water als je dorst hebt; bloed, kloppend in banen onder dunne vliezen; de metalige geur van mens; de geur van dieren, onzichtbaar in het struikgewas; de stroperig grijze kleur van uitlaatgassen; de glans van huid met perspiratie; de geur van jasmijn; de schoonheid van moedervlekken en littekens; de geur van vlierbloesem. Maar ook: de geur van schone was, van opwinding, van oud en vers zweet. En verder: de geur van een baby, van ongewassen haar en van angst. En ook: de bittere geur van planten, de donkergroene geur van een nies die niet wil doorkomen. Plotseling herinnerde ik me hoe mijn oudste zusters haar rook; een beetje verbrand, precies zoals ik me voorstel dat de bliksem ruikt. De wereld stroomde glorieus door al mijn zintuigen naar binnen en had me nog nooit zo gruwelijk levend toegeschenen. Zo zeker als daarbuiten de zon de / wereld befloerst, heb ik ’t geluk gevonden.

Beeld: Marcel Oosterwijk / CC BY-SA

Naam*

E-mail

URL

Reactie

We willen u nog veel meer vragen, maar er in ieder geval zeker van zijn dat u een mens bent, een lezer, een schrijver, maar in ieder geval geen robot.
Hoe heten wij? Zonder lidwoord.

Persoonlijke info onthouden?
Ja, onthoud mij met een cookie.

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.